ləhcə

is. <ər.>

1. dilç. Ümumi dialekt xüsusiyyətlərinə malik olan hər hansı bir dilin yerli şivələr qrupu; dialekt.

2. köhn. Dil mənasında. Məcnunu deyərlər əhli-idrak; Əşarı lətifü ləhcəsi pak. F.. Qaş qara, göz piyalə, dişləri dür, püstə dəhan; Şux yanaq, ləl dodaq, ləhcəsi də canlar alan. Q. Z.. Nədən bu torpağın şirin ləhcəsi; – Şairəm, – deyənə biganə qalsın? S. V.. // Danışma tərzi, tələffüz. Ləhcəsi ahəstə, üzü xoş gülən; Nüktəşünas, əhli-kamal, dərd bilən. Aşıq Qur.. <Qızların> şirin ləhcələri, duzlu danışıqları, mütənasib əndamları və alıcı, xumar . . gözləri vardır. M. S. O..